Vastzitten in Ubud

Nog steeds in Ubud, en ik zal maar eerlijk zijn tegen mezelf....ik wil hier niet meer weg! Uiteraard staat er de 26ste een nieuw avontuur op me te wachten waar ik zin in heb, dus ik zal dit paradijsje verlaten om me hierin te wentelen. Vietnam met Suus, maar daarover tegen die tijd meer. Ubud is een plaats om naar terug te keren, ik heb het voor altijd in mijn hart gesloten.

Het hostel (en alle bedbugs) heb ik inmiddels alweer 5 dagen geleden achter me gelaten en ik vertoef nu alweer een kleine week samen met Joke in het secret garden guesthouse. Joke en ik delen een kamer samen, pakken zo nu en dan tegelijkertijd onze yogamat op om een les te volgen bij de yogabarn of bij radiantly alive, maar we laten elkaar ook vrij. Een goed partnerschap wil ik het noemen. En zoals dat hoort bij een goed partnerschap doe je extra je best voor elkaar op momenten die daar om vragen. Zo hebben we gister de verjaardag van Joke op gepaste wijze gevierd.
Joke begon met een les yoga, ik bleef achter om, in het diepste geheim, ons huisje te versieren. Geen slingers, maar met papier, merkstift en pleisters kom je een heel eind. Een kokosnoot ijsje met vers fruit i.p.v. verjaardagstaart, een massage in de rijstvelden, een verjaardagsmaaltje bij een (boven normaal budget) restaurant en als afsluiter nog biertjes bij 'ons' zwembad. Het was een blije dag.

Eigenlijk zijn alle dagen blije dagen hier in Ubud. En dat terwijl er behoorlijk wat in gang wordt gezet door alle yogalessen, workshops en de daarbij horende nieuwe inzichten en openbaringen. Vastzitten in Ubud heeft dus alleen een relatie tot het niet verlaten van het plaatsje, maar daar is alles wel mee gezegd. Ik ben volop in beweging, in alle opzichten, fysiek en mentaal. Niet altijd makkelijk en fijn om echt naar mezelf te kijken en te zien waarom ik bepaalde dingen wel of juist niet (meer) doe. Waarom ben ik bijvoorbeeld gestopt met dansen, met schrijven? Waarom was er van genieten, er in opgaan niet voldoende? Waarom moest het een doel hebben, waarom moest het perfect zijn wat ik deed? Hoe pak ik het weer op, zonder weer in valkuilen te stappen en hoe voorkom ik dat ik niet meer dingen die mij me zo goed laten voelen inlever...?

Mijn plan is om een plan te maken :)
Een stip op de horizon te zetten, waar wil ik over 5-10 jaar zijn. Waar woon ik, met wie, hoe ziet mijn leefomgeving er uit, wie wandelt er met regelmaat mijn leven binnen, wat doe ik qua werk, qua hobby, wat doe ik voor de maatschappij? Noem het een levensvisie, noem het een droom, een wens, of noem het nonsens of zweverig. Ik denk, nee ben er van overtuigd, dat het goed is om zo nu en dan te bedenken waar je nu staat, waar je blij van wordt en waar niet van en van waar je naartoe wilt. De weg naar de stip aan de horizon zal pieken en dalen hebben, dat realiseer ik me, maar dat is het leven.

Vandaag deed volgde ik een yoga dance les en ik voelde me zo ontzettend 'alive'!
Meer dans graag! In 'mijn' woonkamer, op blote voeten, met mijn ogen dicht, op heerlijke muziek. Zonder ergens voor te trainen, zonder doel, alleen maar 'flowen' met zachte kracht (zoals ze dat zo mooi uitdrukken hier in Ubud).

Tot snel, dan denk ik vanuit Vietnam, met Suus!

P.s. John T, als je dit leest: niet op je adresje (restaurant) in Kuta geweest. En....je had gelijk, ik zou hier jaren kunnen blijven! Maar niet deze keer!

P.s. Anneke S, als je dit leest: De zittende vooroverbuiging is nog altijd zo beperkt als toen ik je 'hem' liet zien, maar ik vind het niet langer erg. En als iemand er wat over te zeuren heeft laat ik ze gewoon mijn headstand zien :)

P.s. Sophie G, ik weet dat je dit leest! Bedankt voor al je lieve achtergelaten berichten!